Aardig zijn of aardig lijken?

"Ik wil áárdige vriendinnen", verklaart Hanna.
Met haar jas nog aan.
Wat in de praktijk betekent dat de kwestie hóóg zit.  

"Zijn je vriendinnen niet aardig dan?", vraag ik.

"Nou ze dóen wel aardig, maar ze zíjn het niet", aldus Hanna.

Ik val even stil.

"Wat is aardig zíjn dan volgens jou?", vraag ik.

"Nou, dat je je bekómmert om anderen. Dat je het bijvoorbeeld vervelend vindt als anderen door jouw schuld moeten wachten. Of voor niets door de regen moeten fietsen. Dat heb ik dus zelf wél!"

"Wat is er gebeurd dan?!"

"Kaa belde veel te laat af. Ik was al een hele tijd van huis. En ze laat niet eens mérken dat ze het vervelend voor me vindt. Dat het haar spijt, dat ík dan voor niets door de stromende regen fiets. Maar toch dóet ze wel altijd aardig en heb ik nooit ruzie met haar".

"Tel je zegeningen", zeg ik laf, "dat is al héél wat".

Vrij vertaald: 'als je wilt dat je werknemers je aardig vinden, 
draai ze dan op hun rug en wrijf ze over hun buik. 

Geloof me, op dit gebied ben ik een expert'. Cartoon verkregen via internet. 

Ondanks mezelf - wijs, volwassen - denk ik lang na over het verschil tussen aardig zijn en aardig lijken. 
Te lang.

Zou het bijvoorbeeld mogelijk kunnen zijn dat aardig zijn... uit de mode is?

Hmm.

Zou zomaar kunnen.  

Maar 'niet aardig' (gevonden worden) is zelfs nog nooit (officieel) in de mode gewéést...

Laat staan - o gruwel - voor een meisje!

Want dat zal zéker tegen je worden gebruikt ('bitch').

Dus wat moet je dán, als meisje?
Wat is je alternatief?
Laat ik eerlijk zijn: sinds ik zelf een dochter heb, zit deze kwestie mij - tot voor kort betrekkelijk comfortabel mán; soms aardig, soms (voor de goede zaak) beslist níet - voor het eerst serieus dwars...

Van doorslaggevend belang is misschien dat je aardig lijkt.

Tenminste in de ogen van mensen die belangrijk voor je zijn.

Tenminste in de ogen van de groep. 

Kwestie van stijl dus, in de eerste plaats...

'Don't complain, don't explain', aldus supermodel Kate Moss.

Vrij vertaald: ga je eigen gang, en laat de mensen maar kletsen 
('lit den lju mar rabjen', iets dergelijks - Friese tegelwijsheid - hing vroeger bij (mijn) oma Grietje op de wc...)

Aardig zijn tegen/voor de één betekent overigens niet dat je óók aardig bent tegen/voor de ander.

Als je het zo bekijkt is aardig zijn eigenlijk helemaal geen (vaste) eigenschap.

Vloeibaar eerder.

Je kunt je 'aardigheid' (uit)smeren, maar ook niet.

Al naar het uit komt.

Vloeibaar. Afbeelding verkregen via internet

Verder 'staat' aardig zijn je het best als je er niet afhankelijk van bent (om het te zijn).

Deze comfortabele vorm van 'aardig zijn' wordt ook wel charisma genoemd: een combinatie van vriendelijkheid én(!) invloed (macht).

Want als je - zomaar, argeloos - aardig bent tegen iederéén, loop je (vooral, bovenal) een groot risico om misbruikt te worden.

Hoe zouden mensen, diep in hun hart, eigenlijk het liefst willen dat ánderen hen zien?

Vermoedelijk als - zomaar een greep - knap, rijk, indrukwekkend, superieur, sociaal, nonchalant, intelligent, bewonderd, populair, geliefd (niet te verwarren met aardig...), sterk, smaakvol, creatief, zelfverzekerd, onnavolgbaar, maf (desnoods), arrogant (in vredesnaam), grappig of stoer.

Alles liever dus dan als, tsja... áárdig. 

Zo lang dit zo is, lijk je (werkelijk) aardig gedrag - in de praktijk toch zo aangenaam om te ondergaan - bij je vrienden vooral áf te moeten dwingen.

Je lijkt dan ook het zekerst van hun vriendelijkheid door je - tenminste voor hen - onmisbaar te maken.

Ik schrik van mijn eigen cynisme.

Daar ga ik dan, met mijn wijze 'levenslessen'...

Op deze manier blijf ik al in de eerste aanloop steken!

Wat zeg ik nu tegen Hanna?

Volg je hart en wees - ondanks je vrienden, ondanks de wereld - zelf desondanks... aardig?

Desnoods als enige, als láátste, op de wereld?!

Food for thought...

Mári Glas (1968)